Een kleine wereld: reactie op twee onderzoeken over participatie.

Tellen en vertellen zijn beide nodig in het onderzoek naar de participatie van mensen met een beperking. En het zou ook goed zijn als er nog meer kennisdeling was. Het mooie van het onderzoek van Eline Roelofsen vind ik dat de onderzoekers hun eigen beelden over participatie opzij hebben gezet om te kunnen luisteren naar de verhalen van de mensen met een beperking. Het onderzoek laat zien dat participatie veel gezichten heeft, en dat er voor participatie randvoorwaarden nodig zijn, zoals veiligheid en gehoord worden. Sterk aan het onderzoek van Angela Prudon is dat zij aandacht heeft voor participatie van mensen met ernstige beperkingen. Zij worden nog te vaak overgeslagen in participatieonderzoek. Uit haar onderzoek komt ook de vraag naar voren of iedereen hoog moet scoren als het om participatie gaat. En terecht, te vaak wordt participatie alleen geassocieerd met bevorderen, verbeteren en activeren; men gaat daarbij uit van individuele, meetbare en standaard manieren van participeren. Maar er is meer diversiteit onder de zon. Bovendien gaat participatie niet alleen over individuen, maar ook over een samenleving waarin we ruimte willen maken voor elkaar en uitnodigen. Participeren doet niemand alleen. Onderzoek naar participatie is belangrijk en actueel. Er wordt op allerlei manieren kennis verzameld. Het is belangrijk dat onderzoekers de verschillende typen kennis met elkaar en met de praktijk delen, maar vooral ook met de mensen om wie het gaat. Want, waar horen zij iets over al onze onderzoeken?