Behoefte aan wijkverpleegkundige zorg bij veranderend beleid: samenvatting.

Het onderzoek is uitgevoerd bij drie groepen patienten: chronisch zieken, ex-ziekenhuispatienten en bejaarden, die op een indicatielijst staan voor opname in een bejaardenhuis. Uitgangspunt is, de zorg in de thuissituatie vanuit het kruiswerk. Doel van het onderzoek is zicht te krijgen op de zorgbehoefte van patienten (ook bij een zich wijzigend overheidsbeleid) en om daar adequater op te kunnen reageren. In het onderzoek zijn 119 patienten ondervraagd, waarvan 39 bejaarden. Gewerkt is volgens de case-control-methode. Bij bejaarden liggen net als bij de twee andere groepen de meeste behoeften op het elementaire zorggebied. Ze worden gevolgd door materiele contact- en acceptatie problemen en problemen op het gebied van het wonen en de vrije tijd. De behoefte aan zorg zal -meer bij de andere twee groepen- toenemen. Alle ondervraagde bejaarden ontvangen hulp van een of meer professionele hulpverleners, m.n. van wijkverpleging en gezinszorg. De zorg is volgens hen onmisbaar; meer zorg is echter niet noodzakelijk. Veel bejaarden willen zo veel en zo lang mogelijk zelfstandig blijven. Mogelijkheden daartoe lijken in vrij grote mate aanwezig. Belangrijkste argumenten om toch in een bejaardenhuis te willen wonen zijn: -sociale contacten, de ondanks alle hulp nog te zware last van het huishouden en de angst dat hen iets overkomt. Auteur pleit voor extra voorzieningen om de zelfstandigheid te kunnen handhaven. De vooronderstelling dat verschuiving van professionele zorg naar mantelzorg een vergroting van de zelfredzaamheid betekent, wordt door dit onderzoek niet gesteund.