De Nederlandse huisarts in Europees perspectief.

Huisartsen uit verschillende Europese landen hebben veel met elkaar gemeen, maar er zijn ook fundamentele verschillen in werkwijze en werkomstandigheden. In dit artikel worden positie en werkwijze van de Nederlandse huisartsen vergeleken met die van hun buitenlandse collega's. Allereerst wordt gekeken naar de plaats binnen de gezondheidszorg. Van belang zijn hierbij het financieringssysteem (premie of belasting) en de mate waarin de huisarts een poortwachtersfunctie vervult voor andere typen zorg. In premiegefinancierde systemen blijkt vooral rechtstreeks toegankelijke zorg voor te komen en in belastinggefinancierde systemen heeft de huisarts meestal een poortwachtersrol. Nederland vormt hierop een uitzondering: er is premiefinanciering en toch een poortwachtersfunctie. De Nederlandse huisarts heeft een relatief hoog inkomen, althans had dat 10 jaar geleden. De Nederlandse huisarts heeft een relatief grote praktijk. In premiegefinancierde systemen zijn vooral solopraktijken te vinden; Nederland vormt hierop een uitzondering met een relatief groot aandeel meermanspraktijken. Belgische huisartsen leggen de meeste huisbezoeken af en Duitse huisartsen zien het grootste aantal patiënten per dag. De patiëntgebonden werktijd varieert van 60 uur per week in Ierland tot 30 uur in Zweden. In Nederland was dit (in 1993) gemiddeld 51 uur per week. De Nederlandse huisartsen zijn terughoudend in het voorschrijven van geneesmiddelen, aanvragen van laboratoriumdiagnostiek en het verwijzen naar de specialist. Nederlandse huisartsen hebben een breed takenpakket. Zij schrijven in tegenstelling tot hun Europese collega's echter geen ziektebriefjes voor werknemers. Omdat recenter vergelijkend onderzoek tussen Europese landen helaas niet voorhanden is, is het geschetste beeld dat van de jaren negentig uit de vorige eeuw. (aut. ref.)